dinsdag 23 mei 2017

Alfred E. Van Vogt - De wereld van Nul-A (MSF 17)


Alfred E. Van Vogt was gefascineerd door de Pools-Amerikaanse linguïst en grondlegger van de algemene semantiek, graaf Alfred Habdank Skarbek Korzybski (1879-1950) en vooral diens boek Science and Sanity: an Introduction to Non-Aristotelian Systems and General Semantics, een 800 pagina’s dikke verhandeling uit 1933 die een groots systeem aanbood om het denken van de mens helderder, efficiënter en positiever te maken. Nul-A staat dan ook voor dat begrip: Non-Aristotelian.

Met De wereld van Nul-A heeft de Meulenhoff-reeks een klassieker van jewelste binnengehaald. Alfred E. van Vogt, kind van Nederlandse emigranten, was een van de reuzen in de sciencefiction van de veertiger jaren en dit meesterwerk, een roman over non-Aristotelische logica en het daaruit voortvloeiende ontstaan van een ras van supermensen, was zijn meest invloedrijke boek. Een hele generatie sciencefictionschrijvers, zoals Philip K. Dick, Keith Laumer, Alfred Bester, Charles Harness en Philip Jose Farmer zijn door deze in 1949 verschenen roman geïnspireerd en gevormd en het boek is dan ook verplichte kost voor wie zich serieus met de geschiedenis van het genre bezig wil houden.

Tot zover de ronkende informatie die op internet te vinden is.

Alfred E. Van Vogt
Maar de non-aristotelische semantiek van Korzybski kan bij nader inzien niet anders gezien worden dan als pseudowetenschap, met net zoveel fanatieke voor- als tegenstanders. Niettemin bestaat er nog steeds een Institute of General Semantics in Chicago. In de Jaren vijftig werd Van Vogt hoofd van L. Ron Hubbards Dianetics Institute, de voorloper van de Scientology-kerk. Toen dit instituut binnen een jaar de mist in ging, vormde Van Vogt samen met zijn vrouw een eigen, soortgelijk instituut, dat zij een decennium in stand wisten te houden.

De wereld van Nul-A heeft een rommelige ontstaansgeschiedenis. Oorspronkelijk in 1945 verschenen in de vorm van een buitengewoon chaotisch feuilleton, werd het pas na zeer rigoureuze redactie in boekvorm uitgegeven. En zelfs deze boekvorm valt bepaald niet mee. Want Van Vogt straalt weinig schrijfvreugde uit. Zijn taal is houterig en mist iedere glans die van zinnen iets kunstzinnigs kan maken. Het ondertussen bekende, onbeholpen Nederlands, deze keer van Per Tregange (dat moet wel haast weer een pseudoniem van Ruurd Groot zijn!) maakt het er allemaal niet beter op.

Waar gaat deze mijlpaal van een roman nu eigenlijk over? Dat is nog niet zo makkelijk samen te vatten. Gilbert Gosseyn wordt wakker met valse herinneringen. Hij ontdekt een pion te zijn in een groot, galactisch schaakspel met het lot van de Aard- en Venusbewoners als inzet. Het blijkt dat een grote invasiemacht in een dodelijke strijd verkeert met de Nul-A filosofie, waarvan de Spelmachine (die je carrière kan bepalen) en ook Gosseyn deel uitmaken.
Hij wordt een keer doodgeschoten en keert terug in een nieuw lichaam, maar met zijn bestaande herinneringen. Hij ontdekt een extra brein te hebben, en als zodanig de voorloper te zijn van een toekomstig superras. Hij leert de Nul-A logica toepassen op voorwerpen en op zichzelf, wordt vaardig in telekinese en verslaat uiteindelijk, na een ongekende hoeveelheid doden en gewonden, de invasiemacht.

Geen moment heeft het boek mij duidelijk kunnen maken wat er nu zo geweldig is aan die Nul-A-semantiek van de Poolse Graaf. De roman is doorspekt met droge beschrijvingen van hersen- en denkprocessen die mij na verloop van tijd een beetje onverschillig begonnen te laten en die geenszins de vaart in de roman brachten. Het bleef een warrig verhaal, waar zoveel personen in voorkomen die afwisselend tot de good guys en dan weer tot de bad guys lijken te behoren dat ik, niet zozeer de kluts, als wel mijn interesse kwijt raakte: aan het eind zal de onthulling vast en zeker zo zijn dat je denken zult: ‘Oh, tja, dat had ik nou niet verwacht, hoewel…’ En zo geschiedde. En de ultieme, allerlaatste onthulling, in de allerlaatste zin van het boek zat er eerlijk gezegd ook al een tijdje aan te komen.

De waarde van Alfred E. Van Vogt wordt de laatste jaren vooral gezien als een historische.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten