Vaarwel!

Toen ik dit blog begon had ik alle opties open: ik zou bijvoorbeeld alle ruim 350 delen van de Meulenhoff-reeks kunnen gaan lezen en recenseren, ik zou het na tien delen kunnen opgeven, ik zou me beperken tot de witte reeks, ik zou wel zien...

Het is het laatste geworden. In de praktijk kwam het erop neer dat ik de boekjes voor deze rubriek alleen maar tijdens het forensen in de trein las, op de tablet. Dat betekende, gezien mijn leeftijd, dat ik het einde beslist niet zou gaan halen. De bijna twee jaar thuiswerken waartoe de Wereldplaag me gedwongen heeft, heeft het begrote eindresultaat nog aanzienlijk naar beneden gehaald. En nu is dan de uiteindelijke verlossing in zicht: ik ga eerdaags met pensioen.

Dat betekent dat ik uitgelezen ben, tenminste waar het de Meulenhoffjes betreft.

Ik stop met een gevoel van opluchting, want ik werd er, naarmate de exercitie voortduurde, niet bepaald vrolijk van. Vanaf het begin heb ik problemen gehad met de selectie van titels door de redactie. Voor de hand liggende meesterwerkjes verschenen bij andere uitgevers en de reeks moest het vaak doen met obscure subtoppers. Ook de kwaliteit van de vertalingen, de lezer heeft het uitgebreid van me mogen vernemen, heeft mij niet vrolijk gemaakt. Veel liever las ik de werken in hun oorspronkelijk Engels en in een paar gevallen heb ik dat ook gedaan, zozeer leidde de bedroevende vertaling af.

Na bijna tachtig deeltjes, waarvan er zo’n 60/65 herlezingen waren, is mijn slotconclusie dat de serie me knap tegengevallen is. Het was een mooie reeks om te zien, maar inhoudelijk mankeerde er wel erg veel aan. Veel van het vertrouwde resoneren van de mantra Amsterdam-West Essef is nu dan ook wel definitief verdwenen.

Na mijn pensioen blijf ik lezen, soms zelfs SF, maar voortaan wel fijn in de taal van de Bijbel, zoals ik onlangs ergens zag: in het Engels. Het ga iedereen goed, en blijf vooral langskomen op mijn andere blog.