Jack Vance - Tschai, de waanzinnige planeet (MSF 67)

Deze in eerste instantie als paperback uitgegeven omnibus bevatte de vier delen Een stad vol Chasch, Onder de Wankh, De Dirdir en De Pnume (M=SF 16, 25, 41 en 48). Ik heb ze alle vier al besproken dus ik ga nu hier niet nogmaals vertellen wat ik ervan vond. Wel heb ik een aardige anekdote.

In 1979 zwierf ik als langzaam sjezende student neerlandistiek graag door de Amsterdamse binnenstad. In mijn vaste route van boeken- en platenwinkels lag ook de statige Bijenkorf aan het Rokin. Ik bezocht er uitsluitend de vierde verdieping met boeken en platen, alsook de plekken waar de jaarlijkse uitverkoop gehouden werd.

De boekenafdeling was in die tijd een uitgebreid terrein, met vele onderwerpseilanden en brede doorloopjes.  Ergens in het midden, aan een grote tafel zat een klein blok beton van een man - even breed als hoog. Ik herkende hem direct, niet alleen van de foto’s maar ook natuurlijk aan de boeken die om hem heen opgestapeld waren. Zijn kop was verweerd en hij was erg oud. Dat ik op het moment van schrijven ouder ben dan hij toen was, doet me die paar haren die ik nog overheb recht omhoog staan.

Verwachtingsvol staarde hij de lege zaal in. Ik had het gevoel de enige bezoeker op de hele verdieping te zijn. Maar tja, wie gaat er nu in vredesnaam een signeersessie houden op zomaar een dinsdagmiddag?

Met een knikje passeerde ik de schrijver en ik liep door naar de sciencefictionkast. Want ik had meteen besloten welk boek ik door hem gesigneerd wilde hebben, en dat lag niet op zijn tafel. De in 1978 uitgekomen 3^e druk van deze Meulenhoff-omnibus was een kloeke gebonden uitgave met kleurig stofomslag en deze moest het worden, ook al kostte hij 29,95.

Omdat het niet erg liep, bleef ik zo’n beetje hangen en maakte een praatje met de maestro. Ik merkte iets op over dat het niet zo vreselijk druk was. Vance haalde zijn schouders op. ‘Well, ya know. That’s how it is.’ Hij was wel heel blij met al het werk dat Meulenhoff voor hem deed, waardoor hij zo populair geworden was in Nederland. Een lichtelijk cynische grijns. Na mijn ‘Good luck’ ging ik mijns weegs, het boek veilig in mijn schoudertas.

To Robert, Jack Vance, had de levende legende op het titelblad geschreven. Ik heb het boek nog steeds. Ik heb het een paar jaar geleden mijn zoon te lezen gegeven en hij was verbluft. ‘Dit…’ stamelde hij, ‘Dit is geniaal!’