maandag 3 juli 2017

Harry Harrison - Doodstrijd in Appsala (MSF 22)


Deathstar II is het tweede deel van de Doodstrijd-cyclus over beroepsgokker, schelm, maar toch ook wel beste kerel Jason dinAlt. Het verscheen in 1965 en in de Meulenhoffreeks als Doodstrijd in Appsala in het begin van de zeventiger jaren.

De avonturen beginnen wanneer dinAlt ontvoerd wordt door een buitengemeen rechtlijnig denkende godsdienstwaanzinnige genaamd Mikah die hem naar een gerechtsgebouw wil brengen om hem voor zijn vele kwajongensstreken te berechten. De doodstraf zal zeker worden uitgesproken, dus moet dinAlt iets ondernemen. Tijdens de ruimtevlucht naar de thuisplaneet van Mikah saboteert hij het ruimteschip en stranden ze op een planeet waar gedegenereerde mensen wonen, de resten van een gestrande bemanning, die een primitieve samenleving van slavernij vormen. Resten van wetenschappelijke kennis worden strikt geheim gehouden door diverse clans en Jason is in staat zich met zijn brede kennis van werktuigbouwkunde en allerlei natuurkundige en chemische processen al gauw een positie te verwerven als een Leonardo in het kwadraat.
Machiavellistisch is hij bezig de wereld in een wetenschappelijke en militaire revolutie te betrekken, daarbij steeds tegengewerkt door de zeloot Mikah.
Veel van het conflict in dit boek handelt over de vraag of begrippen als “goed” en “kwaad” absoluut zijn. Jason vindt duidelijk van niet en als lezer worden we vanzelfsprekend systematisch gemanipuleerd in de richting van zijn standpunt. Mikah komt er in het geheel zo bekaaid vanaf, dat je gaat wensen dat dinAlt een wat waardiger tegenstander had gekregen..
Harry Harrison
Als dinAlt te ver blijkt te gaan in zijn streven om een geschaakte maagd te ontzetten, wordt hij levensgevaarlijk gewond. Hij zou zeker gestorven zijn als hij niet op de laatste bladzijden gered zou zijn door zijn vriendin van de planeet Pyrrhus.

Vergeleken met het eerste deel is het verhaal hier eenvoudiger, en wordt de thematiek ook met een zekere monotonie gepresenteerd. Na een bladzijde of twintig weten we wel dat dinAlt en Mikah fundamenteel anders aankijken tegen begrippen als rechtvaardigheid, goedheid, kwaad. Natuurlijk krijgt arme Mikah geen poot om op te staan en danst de lezer, begeleid door het pijpen van Harrison/dinAlt, rondjes om de log denkende godstdienstkranke Mikah. Ik denk dat het verhaal substantieel zou hebben kunnen winnen als Harrison in plaats van de idioot Mikah een ander type had gekozen: een intelligenter iemand, beter in staat tot discussiëren en niet telkens reagerend vanuit het meest primitieve deel van zijn zenuwcentrum. Zoals het is, lijkt Doodstrijd in Appsala me een beetje een niemendalletje geworden, bepaald zwakker dan Doodstrijd op Pyrrhus, dat een goed doordachte plot had. Als Space Opera is het niet zo slecht, maar het blijft wel een beetje dertien in een dozijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten